Weken buidelen

Toen ik naar de uitslaapkamer ging kwam ik Jordan tegen op de gang. Ik zag een hele grote couveuse met ontzettend veel draden en daartussen zag ik mijn zoontje liggen. Na vier uur mocht ik eindelijk met mijn vriend naar Jordan op de NICU. Ik had nog nooit van buidelen gehoord maar ik wist wel dat buidelen mijn leven was voor de komende weken, zelfs maanden.

Mijn eerste buidelsessie was bijzonder. Ik kon het nog niet bevatten dat ik zeven uur daarvoor nog nietsvermoedend aan het werk was met mijn mooie zwangere buik. En ineens lag daar onze kleine strijder op mijn borst. We hadden het ons allemaal zó anders voorgesteld. De verpleegkundigen hielpen ons goed, waren erg lief en namen ons mee in het proces. Zij legden stap voor stap uit hoe de komende periode er voor ons uit kwam te zien, ongetwijfeld met ups en downs.

De eerste dagen waren goed. Onze kleine man liet keer op keer zien hoe sterk hij was. De artsen en verpleegsters waren onwijs tevreden maar zeiden wel: “houd er rekening mee dat het ook ineens slecht kan gaan”. Dat hielden we in ons achterhoofd maar wij voelden hoe sterk hij was en dat hij onze positiviteit en kracht nodig had.

Vertrouwen door personeel

We werden gevraagd of we wilden ondersteunen bij het verschonen van Jordan zijn luiers. Mijn vriend deed dit de eerste dagen omdat ik nog moest herstellen maar ik vond het ook te spannend waardoor ik vijf dagen heb gewacht. Het verschonen van een luier bij een prematuur gaat zoveel anders in zijn werk. Er werd ons stap voor stap uitgelegd hoe je het beste kon ondersteunen, waarom ze bepaalde dingen deden en namen ons echt mee in het proces. De eerste keren waren ontzettend spannend maar al gauw kregen we vertrouwen door het personeel.

Juichen als cheerleaders

Het personeel moedigde ons altijd aan waardoor we ook veel vertrouwen kregen. Wij wilden zoveel mogelijk zelf doen in de verzorging. Na een week gingen we Jordan met zijn tweetjes verschonen, dit was zo’n mooi en bijzonder moment om samen te doen. Het voelde als een overwinning, als een echt team.

Ook begon ik meteen met kolven en voelden de medewerkers als cheerleaders. Toen mijn melkproductie op gang kwam en de melk bleef komen was dat zo’n euforisch moment. Het is niet vanzelfsprekend met een prematuur dat de productie goed op gang komt waardoor ik extra trots was. Telkens als er goed gevulde flesjes in de koelkast kwamen, kreeg ik complimenten van het team. Dat voelde zó goed waardoor ik door wilde blijven gaan met kolven.

Een nacht bleven we tot half één en schoot mijn productie omhoog waardoor mijn vriend en een zorgondersteuner zaten te juichen. Het was zo’n bijzonder moment, ik zal het nooit vergeten. Wij waren zoveel mogelijk bij Jordan. We kregen zelfs complimenten van de verpleging dat we er zo vaak waren en dat ze onder de indruk waren hoe lang wij altijd aan het buidelen waren. Ik kon er geen genoeg van krijgen, het liefste lag ik daar de hele dag. Mijn buidelrecord was vier uur en 15 minuten.

Teamwork

Het was dan ook zwaar als we hem moesten achterlaten. Nu ik dit schrijf, word ik weer emotioneel. Ik vond het afschuwelijk om bij hem weg te gaan maar wij moesten uitrusten bij het Ronald McDonald Huis om onze krachten te sparen omdat het een lange weg zou zijn. De zorgverleners waren onwijs lief en hebben ons er telkens weer doorheen gesleept. Als we het moeilijk hadden, dan waren ze er. We zijn ze zo ontzettend dankbaar.

In het ziekenhuis zijn visites waarbij je als ouders met de arts en verpleging een gesprek hebt over de voortgang en conditie van je kind. Deze gesprekken waren een paar keer per week waardoor je nog meer op de hoogte was van alles. Het is fijn dat dit er is en dat je zo goed wordt meegenomen.

Na een maand mocht Jordan in een open couveuse en mocht hij zijn eerste kleertjes aan. Hij zwom in maat 44 maar wat was het meteen een ander gezicht. Hij zag er steeds meer uit als een echte baby! We mochten steeds meer zelf doen als ouders. Op een gegeven moment mochten wij na een goede uitleg Jordan zijn sondevoeding ook zelf toedienen. Na wekenlang voelde het alsof we eindelijk zelf voor onze zoon mochten zorgen, wel nog in het ziekenhuis. 

Wonderbaby

We verbleven in drie ziekenhuizen, in Amsterdam, Alkmaar en Hoorn. Toen wij van het AMC naar Alkmaar gingen noemden ze Jordan ‘de ster van de afdeling’ omdat hij het zó goed deed en geen complicaties had gehad. Dat gaf ons goede hoop.

In het ziekenhuis in Hoorn heeft Jordan echter een paar slechte momenten gehad. Eén waar bij de ademhaling ondersteuning (flow) te snel stopte en één na zijn eerste vaccinatie. Dit waren hele intense en angstige momenten. Maar terugkijkend op zijn hele opname is het een wonderbaby omdat hij zich er zo goed doorheen gevochten heeft.

Na een ziekenhuisopname van negen weken en vijf dagen mocht onze kleine strijder eindelijk mee naar huis, de plek waar hij hoort! Inmiddels is Jordan nu 1,5 jaar thuis en hij doet het fantastisch! Hij groeit en ontwikkelt zich goed en kan eten als een beer. We genieten van elk moment en zijn onwijs dankbaar dat hij het zó goed doet en dat hij bij ons thuis is. Hij is een ontzettend vrolijk ventje en tovert altijd een lach op iedereen zijn gezicht.