Moniek: “Mijn zwangerschap ging tot 26 weken, op wat bekkenpijn na, zonder complicaties. Met 26 weken ging ik naar de verloskundige voor een extra controle, omdat ik de kleine twee dagen niet had gevoeld. Ondanks dat alles goed leek, ging ik voor de zekerheid toch naar het ziekenhuis voor een CTG-scan. Even een scan ter controle en dan, zoals mijn moeder en ik gepland hadden, babyspullen shoppen. Dachten we.”

Rollercoaster

In het ziekenhuis kwamen Moniek en haar moeder in een rollercoaster terecht. Moniek: “Ik bleek een verkorte baarmoedermond en erg veel vruchtwater te hebben. Daarnaast testte ik positief op de fFn test. Dit alles maakte de kans op een vroeggeboorte groot. Ik werd direct opgenomen op de afdeling OHC van het ziekenhuis. Na een kuur longrijpers en weeënremmers mocht ik na een aantal nachten ziekenhuis weer naar huis.”

Ze ging dagelijks voor een CTG naar het ziekenhuis. Moniek: “Ik voelde de kleine nog altijd niet. Spannende weken waarin ik regelmatig op de spoedpoli zat, omdat de CTG afwijkend was. Gelukkig was telkens alles goed en mocht ik weer naar huis.”

Mijlpaal

Moniek: “Helaas braken met 29 weken mijn vliezen. Direct gingen we weer naar het ziekenhuis. Daar werd ik weer opgenomen tot de kleine er was. De uitgerekende datum ging ik niet meer halen. Elke dag dat de kleine bleef zitten, was er weer één. 32 weken was een mijlpaal. Ik telde de dagen af en hoopte die termijn te halen.”

De 32 weken haalde Moniek precies. Met 32 weken had ze ontsluiting. Vanwege plaats gebrek werd ze overgeplaatst naar een ander ziekenhuis. Moniek: “De volgende middag met 32 weken + 1 dag zwangerschap werd op 12-07-21 om 14.23 uur Raf geboren met 2100 gram. Wat een mooi en klein mannetje. Gelukkig mocht Raf even bij me liggen. Het was kort, maar ik was zo blij. Het voelde zo fijn, dat moment samen. De kamer was ondertussen gevuld met kinderartsen om Raf op te vangen. Raf had het even moeilijk en kreeg wat ondersteuning, maar voor zijn geboorte met 32 weken had hij een goede start. Vrij snel werd Raf meegenomen naar de couveuseafdeling. Gelukkig mocht mijn moeder met hem mee.”

Couveuseafdeling

Moniek: “De couveuseafdeling was zeven weken ons thuis. Raf had een eigen kamer. Nadat ik ontslagen werd uit het ziekenhuis sliep ik bij Raf op de kamer. Ik was al die weken dag en nacht bij Raf. Toen ikzelf weer wat opgeknapt was van de bevalling mocht ik de verzorging steeds meer zelf doen. Ondanks dat het heel anders is dan thuis, was het fijn om dag en nacht bij hem te kunnen zijn en de verzorging grotendeels zelf te kunnen doen.”

Op de couveuseafdeling kreeg de zoon van Moniek een navellijn en een sonde. Moniek: “Hij werd aangesloten aan de monitor, zodat ze hem continu in de gaten konden houden. Via de navellijn kreeg Raf glucose, antibiotica en voeding. Na een week moest de navellijn eruit. Het ging zo goed, dat een infuus niet nodig was. Raf deed het erg goed en had weinig complicaties tijdens zijn opname op de couveuseafdeling. Hij heeft een aantal keer onder de blauwe lamp gelegen omdat hij geel zag. Na een aantal dagen was het bilirubinegehalte gelukkig weer goed en mocht hij onder de lamp vandaan. Weer fijn samen buidelen. Dat kon helaas niet toen hij onder de lamp lag.”

Zelf leren drinken

Moniek: “Raf kreeg vanaf zijn geboorte sondevoeding. Ik kolfde vanaf dag één elke drie uur, zodat Raf borstvoeding kreeg via de sonde. Toen Raf 34 weken was dronk hij voor het eerst een paar druppels uit de borst. Elke dag ging het beter en dronk hij wat meer. Het drinken kostte hem veel energie. Vooral in het begin was hij na een paar slokken klaar. Voordat we naar huis mochten, moest hij alles zelf drinken. Zonder sonde. Dat bleek een hele opgave voor Raf. Hij was vaak te moe om hele voedingen te drinken.” Van het ene op het andere moment dronk de zoon van Moniek ineens veel meer voedingen zelf en dronk hij steeds vaker zijn hele voeding. Moniek: “De sonde was steeds minder vaak nodig. Op 22 augustus mocht zijn sonde eruit. Fijn, helemaal zonder slangetjes en kabeltjes. Raf ging met sprongen vooruit en dronk alle voedingen helemaal zelf.”

Buidelen

Moniek buidelde vanaf de tweede dag met haar zoon. Moniek: “Een aangename verrassing toen ik de volgende ochtend bij Raf kwam. Een speciaal moment, nadat ik de eerste uren van Raf door een spoedoperatie moest missen. Buidelen was iets waar ik elke dag weer naar uitkeek. Heerlijk een moment samen genieten. Even alles om je heen vergeten. Raf genoot ervan. Hij viel vaak heerlijk in slaap. Uren buidelden we samen in al die weken dat Raf in het ziekenhuis lag.”

Dipjes

De eerste keer buidelen lag Raf heerlijk bij zijn moeder. Tot er ineens twee verpleegkundigen de kamer binnenliepen. Moniek: “Raf had een dipje. Ze pakte hem bij me weg en stimuleerde hem om weer te ademen. Samen met oma keek ik in spanning toe. Gelukkig ademde hij snel weer. De verpleegkundige vertelde dat dipjes vaker voorkomen bij prematuren. Raf vergat dan even om te ademen. Hij had meerdere dipjes op een dag. Daarom kreeg hij coffeine om ervoor te zorgen dat die dips min der werden. Elke ochtend kreeg Raf een ‘kopje’ koffie, zoals de verpleegkundige dat noemde. Daardoor namen zijn dipjes af.”

Raf haalde op 22 augustus zijn minimale intake. Moniek: “Hij had laten zien dat hij alle voedingen helemaal zelf kon drinken. Daardoor konden we op 24 augustus eindelijk onze koffers pakken. Na al die weken ziekenhuis mocht hij lekker in zijn eigen bedje slapen.” Raf is inmiddels zeven maanden. Moniek: “Een vrolijk en gezond mannetje van acht kilo. Ik geniet elke dag van hem en ben dankbaar dat hij niks aan zijn vroeggeboorte heeft overgehouden.”