Vroeggeboorte na zwangerschapsvergiftiging

In juni 2021 werd mijn vrouw na ruim 31 weken zwangerschap onverwacht opgenomen in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging (pre-eclampsie). Na 6 dagen medicatie in de hoop haar gezondheid te verbeteren, was het noodzakelijk om onze zoon Jeppe na een zwangerschapstermijn van 32 weken met een keizersnede op de wereld te zetten. Na een aantal uren moest hij vanwege tekort aan longcapaciteit overgeplaatst worden naar het academisch ziekenhuis, gelukkig in dezelfde stad. Hier kreeg hij een middel om zijn longblaasjes te laten rijpen, waardoor beademing niet nodig was.

Vier dagen later was de situatie minder kritiek en mochten we weer terug naar het streekziekenhuis, Jeppe nog zwak en mijn vrouw versuft en futloos. Na een lange periode van couveuse naar wiegje en van sondevoeding naar zelf drinken werd hij steeds sterker. Door de ziekte en keizersnede van mijn vrouw waren de eerste weken een enorme uitdaging voor ons. Na ruim zes weken mochten we, zonder al te veel complicaties, eindelijk naar huis. Sindsdien gaat het erg goed met Jeppe, ontwikkelt hij zich uitstekend en genieten we iedere dag van het samen zijn.

De rollen omgedraaid

Desondanks was de ziekenhuisperiode voor ons een enorme rollercoaster. Door mijn werk als arts dacht ik vooraf alles wel te kunnen overzien, maar dat bleek niet waar. In mijn situatie had dit vooral te maken met worstelen met verschillende gedachtes. Als arts snap je veel van de medische situatie, maar dit resulteerde in veel opzoek werk waardoor ik mezelf verloor in cijfers over prognose en een groot deel van de dag bezig was met het lezen van de laatste wetenschappelijke bewijzen over dit ziektebeeld. Ik probeerde constant de vertaalslag te maken naar onze situatie, wat me niet lukte. Mijn gemoedstoestand werd hier niet beter van en dit ging in mijn ogen ten koste van het steunen van mijn gezin.

Veranderd als arts

Samengevat was ik nog nooit in een dergelijke situatie beland en wist ik te veel, maar tegelijkertijd ook veel te weinig. Uiteindelijk heeft dit mij in mijn werk als arts ook veranderd. Wat je meeneemt na een gesprek zit vaak in de kleine dingen. Wat je onthoudt heeft meer te maken met de manier waarop je de informatie krijgt, dan de daadwerkelijke informatie die je krijgt. Een gesprek met een zittende hulpverlener, een hand op je schouder, een aangereikte tissue of glaasje water doet veel meer met je dan ik vooraf had gedacht.

Dilemma’s

Daarnaast was het moeilijk om als vader het gevoel te hebben te moeten kiezen tussen je vrouw en je kind, als ze niet bij elkaar kunnen zijn. Je vrouw die je al heel lang kent en waar je zo gek op bent, of je kersverse kind die je nog helemaal niet kent maar toch een deel van jou is, zo kwetsbaar alleen in zo’n ‘grote’ couveuse. Als ik bij mijn vrouw was wilde ik naar mijn kind, en andersom. Ik had constant het idee dat ik de ander tekort deed en was bang dat ik iets van de ander zou missen.

Moeilijk

Nadat mijn vrouw uit het ziekenhuis werd ontslagen en Jeppe nog een lange tijd zou moeten blijven, kozen we ervoor om thuis te slapen. Hierdoor kon ik thuis voor mijn vrouw zorgen, kregen we in de nacht wat rust en konden we dagelijks samen naar het ziekenhuis rijden (mijn vrouw was nog te zwak om een auto te besturen). Hierdoor brak er dagelijks een moeilijk moment aan; je laat je kind achter in het ziekenhuis en gaat zelf naar huis. Iedere avond ga je met onzekerheden naar huis. Zouden ze hem wel horen als hij huilt? Zouden ze goed op zijn bolle buikje letten vanavond? Hoe zou de voeding vallen straks? Gelukkig wisten de zorgverleners ons dagelijks met bemoedigende woorden gerust te stellen, maar het bleef iedere dag een moeilijk moment, het klopte gewoon niet.

Partner en werk

Vervolgens brak een stabielere periode aan. Jeppe groeide goed. Er waren geen grote complicaties maar hij vergat soms nog te ademen, had nog sondevoeding nodig en kon zijn temperatuur zelf nog niet op niveau houden.

Voor mij als vader een volgend knelpunt: wanneer begin je weer met werken? Kan ik mijn hoofd er dan bij houden? Kan ik het nog? Wat vinden ze ervan dat ik zo lang wegblijf? Mijn werkgever was hierbij gelukkig heel meedenkend en flexibel. Ik heb mijn werk voor een deel kunnen oppakken en kreeg de mogelijkheid om van mijn geboorteverlof gebruik te maken op het moment dat Jeppe mee naar huis mocht. Tegelijkertijd weet ik dat dit bij andere vaders helaas niet zo heeft gewerkt.

Begrip van lotgenoten

Tijdens deze periode boden familie en vrienden zeer gewenste hulp. Door de coronapandemie mochten we Jeppe echter pas 22 dagen na zijn geboorte aan hun voorstellen. Dit maakte het moeilijk om hen te betrekken in het proces en merkten we dat zij logischerwijs vaak niet goed begrepen wat er precies speelde. We vonden het fijn om van gedachten te wisselen met ouders op de couveuse-afdeling: zij maken hetzelfde mee en begrijpen precies wat je bedoelt.

Ervaringen delen

Na thuiskomst voelden we dat wij óók hulp wilden bieden en hebben ons daarom snel ingeschreven als vrijwilliger bij Care4Neo. Hier kwam ik al snel in contact met een groep vaders die een soortgelijke situatie meegemaakt hebben. Het voelt fijn om samen met vaders ervaringen te delen. Opvallend hierbij zijn de overeenkomsten van deze ervaringen. Daarom hebben wij besloten om een lotgenotencontact op te zetten, speciaal voor partners. Hier hoop ik een luisterend oor te zijn voor kersverse partners en zo nodig mijn persoonlijke ervaring en tips te delen!