Tweeling

Als ik, na twee spannende ICSI-trajecten, zwanger blijkt te zijn verwacht ik eindelijk te kunnen gaan genieten. Er zijn 2 embryo’s teruggeplaatst dus het blijft nog even afwachten of ik zwanger ben van een eenling of van een tweeling. Na de eerste echo is al snel duidelijk dat er 2 kindjes in mijn buik aan het groeien zijn. Spannend maar ook heel leuk en zo welkom.

Het genieten van de zwangerschap blijft uit. De hormoonstimulatie van de ICSI-behandeling zorgen ervoor dat ik de eerste 16 weken rustig aan moet doen i.v.m. kans op overstimulatie. Vanaf week 17 heb ik last van harde buiken en krijg ik wederom het advies rust te nemen. Na een onrustige zwangerschap breken bij 32 weken en 1 dag mijn vliezen. We bellen met het ziekenhuis en we moeten meteen komen. Ik krijg te horen dat ik wat spullen mee moet brengen want ik zal voorlopig moeten blijven. Confronterend is het als we in het ziekenhuis op de verloskamer worden opgevangen. Hier hoor ik helemaal nog niet te zijn. Het is echt nog veel te vroeg. Voor de zekerheid krijg ik 2 spuiten in mijn benen voor het rijpen van de longetjes van de baby’s.

Het idee is om de bevalling zo lang mogelijk uit te stellen. Mijn vliezen zijn gebroken maar dit hoeft geen probleem te zijn. Er wordt steeds nieuw vruchtwater aangemaakt. Als de weeënremmers zijn werk gaan doen word ik later op de middag naar de afdeling gebracht. Daar mag ik de komende weken dan doorbrengen tot we de 37 weken hebben gehaald.

Helaas kiest Moeder Natuur anders. De bevalling blijkt al in volle gang en de (been) weeën komen steeds met kortere tussenstoppen. Zonder dat ik het zelf echt in de gaten heb blijk ik al 7 cm ontsluiting te hebben. 6 uur na de opname in het ziekenhuis word ik moeder van 2 zonen. Yoran weegt 1450 gram en is naast prematuur ook dysmatuur. Milan weegt 1735 gram wat passend is bij de zwangerschapstermijn en een tweelingzwangerschap.

Binnen een paar uur staat ons leven letterlijk op zijn kop en komen we in een totaal onbekende wereld. We gaan van standje leven naar overleven. Yoran heeft de bevalling in gang gezet en lijkt het bij de start ook makkelijker te hebben dan Milan. Voor Milan kwam de bevalling onverwachts. We leren in korte tijd veel nieuwe ziekenhuistermen kennen. 7 weken lang is het ziekenhuis ons tweede thuis.

Naar huis

Na 7 intensieve weken in het ziekenhuis mogen de jongens eindelijk mee naar huis. Ik merk dat de tijd in het ziekenhuis me heel veel energie heeft gekost. Ik moet lichamelijk maar vooral ook mentaal echt herstellen. Ik ben sneller overprikkeld en nog heel veel moe. Ik neem de tijd om te herstellen. Ik werk een langere tijd niet. Ik heb veel moeite met het accepteren van de vroeggeboorte en geef mezelf daarvan de schuld. Mijn lijf is het niet gelukt de tweeling langer te dragen. Terwijl mensen om ons heen niet meer zo bezig zijn met de vroeggeboorte nu het goed met de jongens gaat, ben ik dat des te meer.

Onverwachts zwanger

Mijn man en ik kunnen niet op de natuurlijke manier zwanger raken. Dat ik dus toch 4 jaar na Yoran en Milan zwanger raak is een enorme verrassing. Ik ben 8 weken zwanger als we erachter komen en ik leef sinds die dag op een roze wolk. Het is een verademing na een pittig ICSI-traject. De tweeling was acht weken te vroeg geboren. Dat was een heftige periode. Deze keer zou het anders zijn. Ik zou kunnen genieten van een roze wolk en misschien wel thuis kunnen bevallen.

In de zomer gaan we met het gezin op vakantie naar Ibiza. De dag na thuiskomst staat er een echo gepland. We gaan met heel het gezin. In het ziekenhuis blijkt mijn bloeddruk veel te hoog. Ik wist meteen; dit is foute te boel. Ik blijk een zwangerschapsvergiftiging te hebben en wordt diezelfde middag nog met de ambulance overgebracht naar het MMC in Veldhoven. Ik word opgenomen op de OHC, de intensive care voor zwangere vrouwen. Na 5 dagen strijden beginnen mijn organen uit te vallen en moet Rhoan worden gehaald. Ik was 28 weken en 4 dagen zwanger.

Van de roze wolk naar de NICU

Hiermee stort letterlijk mijn wereld in en val ik keihard van de roze wolk af. Er volgen 7 intensieve weken op de NICU. Rhoan is klein en weegt maar 1060 gram. Zowel Rhoan als ik hebben het zwaar. Mijn bloeddruk wil niet zakken en ik krijg er een longontsteking bij. Rhoan zijn longen zijn nog niet goed ontwikkeld en moet aan de beademing. Na 7 weken NICU Veldhoven volgen nog 7 weken in het ziekenhuis in Veghel. We leven van dag tot dag en voelen ons nergens echt compleet. We hadden twee kin deren thuis en een in het ziekenhuis. Alles draait om ons gezin, om onszelf staande te houden. Ik leef compleet in een bubbel. De rest van de wereld lijkt niet te bestaan. We worden geleefd en staan weer in standje overleven.

Van overleven naar leven

Als na 14 weken Rhoan naar huis mag ontstaat er rust maar ook ruimte om na te denken en om gevoelens toe te laten. Rust om mijn lijf te laten herstellen. Om alles wat ons is overkomen een plekje te geven. Er is nog wel contact met de NICU maar alleen voor de controle van Rhoan, niet om te kijken hoe het met zijn ouders gaat. Ik voel me eenzaam in dit proces. Ik kende geen ervaringsverhalen en kon weinig informatie vinden over vroeggeboorte. Over wat het betekent voor het kind en voor de ouders.

Ik merkte dat mensen vooral opgelucht waren dat het zo goed ging met Rhoan, maar voor ons begon de verwerking pas. Loslaten van iets dat nooit meer gaat komen. Geen ‘gewone’ zwangerschap, geen op tijd geboren kind, geen kraamweek, geen roze wolk! Het wordt voor mij uiteindelijk een zoektocht van jaren om alles een plekje te geven. En ondertussen gaat het gewone leven ook door. Om die reden heb ik het boek ‘Wat nou roze wolk?!’ geschreven.