Evelien: “Er bleek een groot hematoom van tien centimeter aan mijn placenta en tussen de vliezen vast te zitten. De kans op een miskraam of vroeggeboorte was hierdoor erg groot. Vaak verdwijnt een hematoom in de baarmoeder na 24 weken, maar de mijne werd alleen maar groter. En dus werd ik met 24 weken opgenomen in het Máxima Medisch Centrum (MMC) in Veldhoven. Midden in een lockdown van de pandemie, wat alles nóg ingewikkelder maakte.” Tijdens de drie weken erna volgden veel onderzoeken, veel gesprekken met dokters, de opstart van de longrijping, veel bedrust en weinig bezoek. “Mijn lieve man Jaap, ouders en schoonfamilie zorgden intussen goed voor onze andere twee zoontjes, Sev en Liam.”

Foute boel

Evelien: “De bloedingen minderden en even leek het erop dat ik met kerst een paar dagen naar huis mocht. Maar op kerstavond kreeg ik weer een enorme bloeding. De volgende dag kreeg ik ook harde buiken en vanaf het moment dat Vos zijn hartslag de hoogte in ging, begon bij mij de onrust. Toen ik ‘s nachts magnesiumsulfaat in m’n infuus kreeg, extra onderzocht werd en ik ook Jaap moest bellen om te komen, wist ik dat het foute boel was. Na deze heftige nacht kwam de gynaecologe langs, op tweede kerstdag. Volgens haar was de kans dat de placenta los zou laten te groot. Zij besliste dat Vos gehaald moest worden en ik ben haar daar nog steeds dankbaar voor. We waren enorm gespannen, want hij was toen nog maar 27 weken en 3 dagen. Maar toch hadden we er allebei vertrouwen in dat het goed zou komen.”

Onze grote vechter

Evelien: “Dat zachte, kleine huiltje toen hij uit mijn buik werd gehaald, dat vergeet ik nooit meer. Door het plastic heen zag ik zijn enorm rode, kwetsbare huid en de dunne armpjes en beentjes die aan zijn kleine lichaam bungelden. Ons kleine mannetje, onze grote vechter, was meteen omringd door een team van deskundigen dat klaar stond om zijn leven te redden. Toen iemand riep: ‘Hij doet het goed hoor, mama!’ voelde ik zo’n opluchting!”

Vos had een goede start. “Hij woog 1220 gram en samen met de CPAP lukte het hem om zelf te ademen. Voordat hij met de couveuse naar de intensive care ging, mochten we hem heel even van dichtbij bekijken, zonder mondkapje. Ik durfde hem voorzichtig even aan te raken. Twee lange uren later werden we weer herenigd en pas in de avond kon ik hem van dichtbij bewonderen tijdens ons eerste buidelmoment. Het fijnste gevoel ooit!”

Dun draadje van hoop, verdriet en blijdschap

Evelien: “Wij hebben de NICU van het MMC als een warm bad ervaren. Ik vond het een grote luxe om een kamer voor onszelf te hebben. Op de gangen voelde je wel dat dunne draadje van hoop, verdriet en blijdschap, maar we konden ons altijd terugtrekken in onze bubbel.”

“Alles ging dag per dag, we keken niet te ver vooruit. Overdag was ik er, Jaap kwam na zijn werk. Al snel bouwden we een fijne band op met iedereen die voor Vos zorgde. Het duurde niet lang voordat ik alle medische termen kende en wist welk snoertje waar hoorde. Zodra het kon, hielp ik mee met de verzorging en haalde hem zelf uit de couveuse om te buidelen.

Het moeilijkste was altijd om ’s avonds te vertrekken. Maar thuis kon ik onze andere twee zoontjes, die ik erg miste, knuffelen en op bed leggen.” Uiteindelijk heeft Vos zes weken op de NICU gelegen en daarna nog vijf weken in het Elkerliek ziekenhuis in Helmond. “Het was een bizarre tijd in totale isolatie, een avondklok, Sev en Liam vaak mee omdat de scholen dicht waren, maar daardoor wel snel een hechte band hadden opgebouwd met hun broertje. De dag van zijn thuiskomst was zo bijzonder, die vieren we elk jaar met taart. Ik zie het nog voor mij: zijn broers supertrots naast hem op de achterbank.

Grote vraagtekens

Evelien: “Nu ik er op terugkijk, besef ik dat Vos door het oog van de naald is gekropen. Hij werd geboren met een open hartklep, maar met medicatie was deze na drie dagen gelukkig al gesloten. Door een onverklaarbaar zuurstoftekort en een hoog bilirubine gehalte moest hij toch nog aan de volledige beademing. Ruim een week heeft hij lichttherapie gekregen van maar liefst drie lampen en kreeg hij drie bloedtransfusies. Maar steeds sloeg hij zichzelf er weer doorheen en ondanks uitgebreid bloed- en DNA-onderzoek, liet hij de artsen met grote vraagtekens achter.”

Pure rijkdom

Intussen is Vos drie jaar en gaat het heel goed met hem. Evelien: “De nazorg vinden wij ontzettend goed, zowel het TOP-programma als de follow-ups in beide ziekenhuizen. Zijn longen blijven zijn zwakke plek, maar ze worden met de jaren sterker. Hij doet alles op zijn eigen tempo en we zijn supertrots op hem, zeker omdat we weten waar hij vandaan komt. Vos is een ontzettend slimme, sociale, ondeugende, lieve peuter. Iedere nacht loopt hij op z’n teentjes naar ons toe en kruipt hij tussen ons in. “Handje?”, vraagt hij altijd. En zo valt hij weer in slaap, met zijn handje in de mijne. Hetzelfde handje dat drie jaar geleden nog te klein was voor mijn vingertop. Dat hij me iedere nacht nog vraagt om zijn handje vast te houden, voelt steeds weer als pure rijkdom.”