Struinen door Londen

Op vrijdag 14 november 2014 arriveerden we. Wat een gave stad! Ik ben gek op stedentrips. Het liefst doe ik alles te voet. Lekker door die straten struinen, de sfeer van de stad opsnuiven. Dag één en dag twee verliepen prima, maar wel in een wat lager tempo. Ik ben geen klager. De pijntjes in mijn rug en buik en die vermoeidheid, daar maakte ik geen punt van. Dag drie was anders. We gingen die dag naar de Tower Bridge. Dit lag wat verder bij ons hotel vandaan, dus we besloten om een taxi te nemen. Ik voelde dat ik die dag letterlijk en figuurlijk niet lekker in m’n vel zat. Als ik foto’s van mezelf terugzie van die dag denk ik nu: meid, wat was je aan het doen? We wandelden richting de Tower Bridge en ik moest ineens nodig naar het toilet, maar we konden geen toilet vinden. Ik barstte in tranen uit! Uiteindelijk vonden we een toilet en ik voelde me al snel wat beter. Hormonen in overvloed, laten we het daar maar op houden.

Passende meisjesnaam

‘s Middags belandden we bij Buckingham Palace waar we, wat we toen nog niet wisten, de laatste foto maakten van een zwangere ik. In ons favoriete restaurant sloten we de dag af. Vanaf het moment dat we wisten dat we een meisje zouden krijgen waren we het al snel eens over de naam, maar tijdens het eten hadden we het er nog over. Weten we zeker dat het deze naam wordt? Het duurde niet lang voordat we allebei zeiden: ‘Ja, dit is ‘m. Deze naam past bij haar’.  

Mijn lichaam voelde tijdens het eten wat onrustig. Ik kon geen juiste houding meer vinden op de stoel en ik voelde mijn buik. Dit was mijn eerste, en eveneens laatste, zwangerschap dus dan zijn alle pijntjes of krampjes nieuw. Ik dacht dat dit viel onder een harde buik, want had iedere zwangere vrouw het hier niet altijd over? We maakten het niet laat en gingen terug naar onze hotelkamer. Ik was moe en verlangde naar een warm bed.

Tijd bijhouden

In bed viel ik als een blok in slaap, maar helaas was dat van korte duur. Ik had ontzettende buikkrampen. Ja je leest het goed, ik voelde krampen. Bij je eerste zwangerschap verwacht je bij deze zwangerschapsduur geen weeën! De krampen kwamen en gingen weer. Ze kwamen en ze gingen weer. Misschien moet ik de tijd bijhouden die tussen de krampen zit, dacht ik. En dat deed ik. In het begin was het steeds om de zes minuten, maar al gauw kwamen ze sneller en sneller.

Snel en scherp

Mijn vriend sliep op dat moment, maar ik begon me zorgen te maken en maakte hem wakker. Daar lag ik dan midden in de nacht op een hotelkamer in Londen. Het was de laatste nacht van onze stedentrip. De volgende dag zouden we weer terug naar Nederland vliegen. We besloten om onze verloskundige in Nederland te bellen. Zij adviseerde me om in bad te gaan liggen, maar gaf duidelijk aan dat het twee kanten zou kunnen op gaan. Of het lichaam heeft echt rust nodig en krijgt dat door het nemen van een warm bad of het wekt het proces van bevallen op. Nou, ik kan je vertellen dat mijn lichaam verre van tot rust kwam! Ik hield het zo’n tien minuten vol in bad tot ik een enorme drang voelde om naar het toilet te gaan. Op het toilet braken mijn vliezen.
Mijn vriend belde direct onze verloskundige opnieuw. Zo rustig als ze tijdens het eerste telefoongesprek was, zo snel en scherp was ze nu. ‘Bel NU de ambulance, jullie moeten zo spoedig mogelijk naar het ziekenhuis’!

Bevalt Ilse tijdens haar stedentrip in Londen? Je leest het in haar volgende blog.

Ilse Vroegh

Moeder van mijn fantastische dochter Charlie. Een bijzonder meisje met een bijzonder verhaal. Ze heeft mijn leven verrijkt en mij mens gemaakt. Met liefde, trots en veelal optimisme vertel ik jullie graag over haar indrukwekkende start en mijn leven met dit wonder.