De dagen ervoor zagen we overdag een aantal keren ambulances worstelen om door het verkeer te komen. We zeiden nog tegen elkaar: je zou er maar in liggen! Nu was het rustig. Londen sliep. In de ambulance was de sfeer onrustig. Ik had pijn en ik voelde dat mijn lichaam hard haar best deed om iets ‘af te stoten’. Ik bleek al volop persweeën te hebben. Onderweg reden we twee ziekenhuizen voorbij om vervolgens bij het ziekenhuis terecht te komen waar ze beschikte over een NICU afdeling. Het Chelsea and Westminister Hospital in Londen.

Een team van 12 specialisten stond voor ons klaar

Om 3.15 uur kwamen we aan in de verloskamer. Er stond een team van 12 specialisten voor ons klaar en een klein bedje met een grote lamp daarboven stond in de hoek. Iedereen was kalm. Dat probeerde ik ook te zijn. Ik werd op een behandeltafel gelegd en terwijl de specialisten al de nodige onderzoeken deden waren we met ander ziekenhuispersoneel administratieve puntjes aan het afvinken. Wie zijn jullie? Paspoorten? Alle details over de zwangerschap werden besproken. Ik vertelde dat ik er 2,5 jaar over had gedaan om zwanger te worden en dat dit uiteindelijk gelukt was met hormoonbehandelingen. Ik vertelde dat twee dagen voor vertrek naar Londen de verloskundige nog tegen me zei dat, nadat ik terug zou zijn uit Londen, ze graag een suikertest wilde laten afnemen want het kindje groeide hard voor het aantal weken dat ik op dat moment zwanger was. Een geluk bij een ongeluk bleek later. Ondertussen kreeg ik een injectie om de longen van de baby versneld te laten rijpen.

Hi, ik ben Vicky!

Ik spreek best een aardig woordje Engels. Maar in het heetst van de strijd ging het lastiger met name de medische vaktermen. Op dat moment kwam er een verloskundige van het ziekenhuis binnen en zei: ‘Hey, komen jullie uit Nederland? Ik ben Engels, maar spreek ook Nederlands omdat mijn moeder Nederlandse is’. Wat een toeval. En wat waren we dankbaar om Victoria te ontmoeten. We mochten haar Vicky noemen.

Het was stil

Terwijl de specialisten alles over ons en de zwangerschap wilde weten, deed ik ontzettend mijn best om de weeën te verdragen. Ik voelde dat ik mijn lichaam probeerde tegen te houden. Een zware strijd, die ik ging verliezen. Uiteindelijk vroeg ik of ik alsjeblieft mocht persen, want ik hield het niet meer. Dat was ook niet gek. Na drie keer persen werd, om 4.16 uur, onze dochter geboren. Onze dochter Charlie. En het was stil. Ze was stil.

Did you hear it?

Ze werd direct overgedragen aan de artsen, die in de hoek van de verloskamer al op haar stonden te wachten. Ik had haar nog niet gezien. Mijn vriend zag wel een glimp van haar voorbijkomen, maar prettig was dat niet. De artsen zetten zich hard in om haar in leven te houden. Er werd geen woord gezegd. We wisten op dat moment niets. Terwijl Vicky probeerde ons gerust te stellen, was ik in gedachten verzonken. Dit was het dan. Het is klaar. Dacht ik.
En toen gebeurde er iets. Heel plotseling kwam daar één kreuntje. Een onvergetelijk, zacht kreuntje. Zes artsen keken onze kant op. ‘Did you hear it?’  ‘Yes, we did!’ Vervolgens verlieten diezelfde zes artsen, inclusief onze lieve Charlie, in alle haast de ruimte.

Leven in een roes

Met een sprankje hoop en zonder iets van haar te hebben gezien, lag ik nog steeds op dezelfde behandeltafel. Vicky, mijn vriend en ik bleven achter. We kletsten over koetjes en kalfjes. We leefden in een roes. Ondertussen mocht ik douchen en Vicky bracht ons daarna naar de kraamafdeling.
Daar bleven we wachten tot nader bericht.
We wisten niet wat we moesten verwachten. Wat ons überhaupt overkomen was. Het was vroeg in de ochtend. Onze buitenwereld wist nog niets. We besloten om te wachten met het bellen van onze ouders, totdat we meer zouden weten. Ongeveer vier uur later kwam Vicky weer naar ons toe.

Kunnen Ilse en haar vriend na deze spannende uren hun dochter Charlie ontmoeten? Je leest het in haar volgende blog.

Ilse Vroegh

Moeder van mijn fantastische dochter Charlie. Een bijzonder meisje met een bijzonder verhaal. Ze heeft mijn leven verrijkt en mij mens gemaakt. Met liefde, trots en veelal optimisme vertel ik jullie graag over haar indrukwekkende start en mijn leven met dit wonder.