De avond ervoor maakte ik kennis met het ambulanceteam waar ik mee zou reizen. Zij kwamen uit België en overnachtten in Londen om mij vervolgens de volgende ochtend mee te nemen naar Nederland. We spraken af dat we elkaar de volgende ochtend bij de ingang van het ziekenhuis zouden ontmoeten.
De laatste nacht deed ik geen oog dicht. Alles was geregeld. Londen was klaar voor de overdracht van Charlie. Iedereen was zo behulpzaam. We hadden al van enkele verpleegkundigen en artsen afscheid genomen. Ze zouden ‘little Miss Charlie’ erg gaan missen. We werden overladen met berichtjes vanuit Nederland. Iedereen keek er naar uit om ons weer te zien. En ik, ik had al heimwee bij het idee dat ik richting Nederland moest.

Afscheid van Charlie

Woensdag 15 januari 2015. Mijn vriend en ik waren al vroeg naar het ziekenhuis gegaan. Mijn laatste moedermelk werd aangevuld. Er lag een redelijke voorraad voor Charlie om de dag door te komen zonder mij. Ik nam afscheid van Charlie, wenste haar een mooie reis en ik sprak af dat ik op haar zou wachten in Nederland. Mijn vriend en ik namen bij de ingang afscheid van elkaar. We hadden op dat moment nog geen idee wat ons die dag te wachten stond.
Volgens protocol moest ik op de brancard in de ambulance liggen. Mijn moeder was bij me. Het ambulanceteam was erg lief en we hadden het tijdens de reis best gezellig. In de spoorwegtunnel van Dover naar Calais was ik in de gelegenheid om te kolven. Mijn terugreis verliep eigenlijk heel soepel en ’s middags kwamen we aan in Veldhoven. Ik besloot om zolang bij mijn ouders thuis te wachten op het bericht van mijn vriend dat hij aangekomen was op Eindhoven Airport, zodat we dan ongeveer gelijktijdig in het ziekenhuis in Veldhoven konden afspreken. Mijn ouders woonden dicht bij het ziekenhuis.

Discussie tussen het zorgpersoneel

Ik had mijn vriend gedurende de dag al een paar keer een berichtje gestuurd om hem op de hoogte te houden van mijn reis. Ik had op dat moment goede hoop dat als alles volgens plan zou verlopen en dat we beiden ongeveer dezelfde reisduur zouden hebben. Ik kreeg echter geen reactie van hem. Hij zal het wel druk hebben, dacht ik. Of geen bereik. In werkelijkheid was er behoorlijk wat discussie tussen het zorgpersoneel in Londen en het Intensive Care team wat overgekomen was vanuit Keulen. De discussie bestond vooral over het feit dat Charlie nog niet aan de volledige beademing was gelegd en dat ze nog in een open bedje lag. Dit had al moeten gebeuren en ze had al in een couveuse moeten liggen. Londen was echter gewend dat een Intensive Care team, die voor het vervoer van een kindje zorgt, zelf de verantwoordelijkheid hierover had zodat ze zeker zouden weten dat het kindje gereed is voor de reis.

Spanning onderling

Bij het aanbrengen van de beademingsapparatuur werd Charlie heel onrustig. Ze voelde de spanning die er heerste op dat moment. Ze besloten haar eerst tot rust te laten komen en het daarna nog eens te proberen. Ze moest zo min mogelijk prikkels krijgen. Het duurde en het duurde. Mijn vriend wilde me niet ongerust maken op dat moment en besloot om dit niet met mij te delen. De sfeer in Londen was niet fijn. Er was stress, spanning onderling en kleine Charlie voelde dat maar al te goed.

De hele organisatie werd meerdere malen opgeschoven

Charlie zou met een ambulance vanuit het ziekenhuis in Londen vervoerd worden naar een legerbasis in Londen waar het ambulancevliegtuig klaar stond. Het ambulancevliegtuig mocht alleen op zeeniveau vliegen in verband met de luchtdruk voor Charlie. Dit betekende ook dat dit exact met het luchtverkeer tussen Londen en Eindhoven Airport afgestemd moest worden. Vervolgens zou er een ambulance op Eindhoven Airport klaar staan om Charlie vanuit het vliegtuig mee te nemen om haar te vervoeren naar het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Daar stond een team op de NICU klaar om haar te ontvangen en haar de eerste zorg te geven die ze op dat moment nodig had. Het werd later en later en later, waardoor de hele organisatie meerdere malen werd opgeschoven. De bedoeling was dat Charlie in de ochtend zou vliegen. Rond 21.30 uur belde mijn vriend mij op om te vertellen dat ze op dat moment onderweg waren naar de legerbasis om het vliegtuig in te stappen.

By far de ergste dag

Ik wachtte ongeduldig af wanneer Charlie zou landen. Van dit alles overdag kreeg ik niets mee. Mijn vriend wilde mij de stress besparen. Achteraf bleek dat er bijna sprake was dat ze laat op de avond niet meer mochten vertrekken uit Londen. Als dat het geval was geweest, dan had ik weer terug naar Londen moeten gaan omdat moeder en kind niet zo lang van elkaar gescheiden mochten zijn.
Deze dag was by far de ergste dag van dit hele proces. Rond de klok van 23.30 uur waren we uiteindelijk in het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Het zorgpersoneel daar ontfermde zich direct over Charlie en nadat ze de nodige testen bij Charlie hadden gedaan, mochten we bij haar zijn.

Hoe ervaren Ilse en haar partner het om weer in Nederland te zijn? En hoe gaat het met de kleine Charlie? Je leest het in haar volgende blog.

Ilse Vroegh
Moeder van mijn fantastische dochter Charlie. Een bijzonder meisje met een bijzonder verhaal. Ze heeft mijn leven verrijkt en mij mens gemaakt. Met liefde, trots en veelal optimisme vertel ik jullie graag over haar indrukwekkende start en mijn leven met dit wonder.