Ze had morfine toegediend gekregen voor de reis, daardoor lag ze in een diepe slaap. Ze hield vocht vast, waardoor ze er wat voller uitzag. Midden in de nacht maakten we kennis met de neonatoloog die Charlie had ontvangen bij aankomst. Ze waarschuwde ons dat het wel even kon duren voordat Charlie weer de oude was. De impact van de reis was groot en de hoeveelheid morfine die was toegediend, was vrij hoog.

Echt thuis

We kwamen midden in de nacht thuis. Echt thuis. In ons huis waar we meer dan twee maanden geleden met de koffers in onze handen vertrokken voor een stedentrip naar Londen. De woonkamer stond vol met bossen bloemen en cadeautjes. Hoge stapels enveloppen lagen op tafel met felicitatiekaartjes voor de geboorte van onze dochter. Onze familie en vrienden hadden ontzettend hun best gedaan om ons een warm welkom te geven. We lieten alles even voor wat het was en gingen direct naar bed. De volgende ochtend zagen we bij daglicht een grote sticker op ons raam aan de voorzijde van het huis. Een paarse sticker met een kroontje, de naam Charlie eronder en aan weerszijden een vlag. Aan de ene kant de Nederlandse, aan de andere kant de Engelse. Onze vrienden hadden dit voor ons geregeld. 

Goede overdracht

We waren al weer op tijd in het ziekenhuis. De situatie van Charlie was ongewijzigd.
We leerden de verpleegkundigen en artsen van het Maxima Medisch Centrum kennen. De overdracht van het medisch dossier van Charlie was goed verlopen. Ze hadden veel contact gehad met de artsen uit Londen om zo goed mogelijk voor haar te kunnen zorgen. Dat voelde goed.

Test op MRSA bacterie

De quarantainekamer waar Charlie lag, lag tussen de Intensive Care afdeling en de Medium Care afdeling in. Vanaf de gang kwamen we in een sluis en vanuit de sluis kwamen we op de kamer bij Charlie. Iedere keer wanneer er iemand van het zorgpersoneel binnenkwam moesten zij een speciaal pak aan. Alles uit voorzorg voor eventuele bacteriën en dus infectiegevaar. We voelden ons daardoor een beetje de buitenstaander op de afdeling.
Charlie werd getest op de MRSA bacterie en ook wij werden onderzocht. Na een paar dagen werd duidelijk dat er geen sprake was van MRSA. 

Een wereld van verschil

Ik moest ontzettend wennen aan de rust op deze afdeling. Ieder kindje lag op een eigen kamer. Meestal waren alle deuren dicht. Zo was er veel privacy en de kindjes hadden de rust die ze heel hard nodig hadden. Een wereld van verschil met waar we vandaan kwamen. In Londen hadden we veel meer contact met het zorgpersoneel en soms ook met andere ouders omdat alle kindjes bij elkaar op één afdeling lagen. Er werd altijd wel een praatje gemaakt en er werd ook best wel wat gelachen onderling. Ik miste dat. 

Liefde en warmte uit Londen

Na aankomst in Nederland hield ik goed contact met Londen. De behandelend artsen van Charlie mailden met enige regelmaat om te vragen hoe het met Charlie ging. Ik kreeg via Facebook zelfs een bericht van de receptioniste van de NICU afdeling in Londen om te vragen hoe het ging en om te zeggen dat ze ons misten op de afdeling. En uiteraard was ook Vicky geïnteresseerd. Zoveel liefde en warmte kwam er nog vanuit Londen. We waren thuis, maar zo voelde het voor mij nog niet.

Hoe ervaren Ilse en haar partner het om weer in Nederland te zijn? En met welke mijlpaal verrast Charlie haar ouders? Je leest het in een volgende blog van Ilse.

Ilse Vroegh

Moeder van mijn fantastische dochter Charlie. Een bijzonder meisje met een bijzonder verhaal. Ze heeft mijn leven verrijkt en mij mens gemaakt. Met liefde, trots en veelal optimisme vertel ik jullie graag over haar indrukwekkende start en mijn leven met dit wonder.