Gesprek met de lactatiekundige

Er werden in het Maxima Medisch Centrum professionals ingezet om ons te helpen waar nodig. Zo kreeg ik ook een gesprek met een lactatiekundige. Aangezien ze met Charlie aan het oefenen waren om melk te drinken uit de fles werd mij gevraagd of ik Charlie niet aan de borst wilde leggen. Daar was ik redelijk duidelijk in, dat gaan we niet doen. Na de komst van Charlie heb ik voor mezelf best wat grenzen verlegd. Ik kolfde met alle liefde en plezier, maar aan de borst leggen vond ik niet nodig. Daarnaast vond ik het voor mijn eigen gemoedstoestand heel fijn om zeker te weten hoeveel ze werkelijk dronk. Ik wilde niet dat ze iets tekort zou komen.

Hulp van de medisch maatschappelijk werkster

Naast de lactatiekundige, die een dag later nogmaals kwam vragen of ik echt zeker wist dat ik het niet wilde doen, was er ook een psycholoog voor ons beschikbaar en een medisch maatschappelijk werkster. Een psycholoog was voor ons op dat moment niet nodig, maar de hulp van de maatschappelijk werkster bleek heel welkom. We waren tenslotte weer in Nederland en dan moet er ook weer aan de werkgevers gedacht worden. Met name voor mijn vriend was het een aandachtspunt. In Londen zaten we op afstand en was het vanzelfsprekend dat we daar bleven, maar in Nederland word je geconfronteerd met de vraag: hoe nu verder? Zij hielp ons daar goed bij en nam die zorg echt uit handen. Heel fijn.

Anders dan standaard

In mijn situatie was het wat anders dan standaard. Mijn zwangerschapsverlof ging direct in na de geboorte van Charlie. Zo waren de regels acht jaar geleden. Omdat ik echter na mijn bevalling een trombosebeen kreeg en dus ziek werd ten gevolge van de zwangerschap duurde mijn zwangerschapsverlof zo lang als nodig was. Met andere woorden, mijn afwezigheid werd door het UWV vergoed aan mijn werkgever, zolang het nodig was. 

Alles in sneltreinvaart

Charlie ontwikkelde zich goed en wij zaten zelf ook niet stil. Alles waarvan we dachten nog tijd genoeg te hebben voordat we naar Londen gingen, deden we nu in een sneltreinvaart. We maakten het kamertje thuis in orde. De meubeltjes en de kinderwagen waren al bezorgd in de tijd dat wij in Londen waren. We ruilden onze toenmalige auto in voor een gezinswagen en ik ging samen met mijn moeder en beste vriendin shoppen bij Babypark. Alles wat je nodig hebt en waar je normaal gesproken negen maanden de tijd voor hebt om te kopen kocht ik in één keer. Van dekens, lakens, boxkleed tot kleertjes en aankleding voor op het kamertje aan toe. De verkoopsters hielpen maar al te graag. Terwijl we bezig waren met alle voorbereidingen, wisselden we elkaar af in het ziekenhuis. Overdag was er altijd één van ons bij Charlie. 

Bezoek op Medium Care

Vanaf het moment dat Charlie op Medium Care lag mochten we bezoek ontvangen. Uiteraard niet te druk, dus maximaal twee bezoekers per keer. Gedurende de eerste dagen op Medium Care kwamen de opa’s en oma’s en de ooms en tantes van Charlie. Ondertussen druppelden de berichtjes van vrienden ook binnen die nieuwsgierig waren. Voorzichtig planden we afspraken met ze in. De eerste keer dat ze Charlie zouden ontmoeten en de eerste keer dat wij ze weer zagen na ons avontuur in Londen.

Hoe ervaren de familieleden en vrienden van Ilse en haar partner hun eerste bezoek aan de kleine Charlie? Lees het in een volgende blog van Ilse.

Ilse Vroegh

Moeder van mijn fantastische dochter Charlie. Een bijzonder meisje met een bijzonder verhaal. Ze heeft mijn leven verrijkt en mij mens gemaakt. Met liefde, trots en veelal optimisme vertel ik jullie graag over haar indrukwekkende start en mijn leven met dit wonder.