Automatische piloot

Natuurlijk was de geboorte van Charlie heftig en intens. Dat heeft zoveel indruk op me gemaakt dat ik daarvan nog alles tot in detail kan herinneren. Maar op het moment dat die stormachtige periode voorbij gaat en je weer meer in het dagelijkse ritme komt, betekende het in mijn geval ook dat ik weer meer op de automatische piloot stond.

Kunst om balans te vinden

Dat gevoel kent misschien iedereen wel, als je beiden fulltime werkt en een huishouden en een sociaal leven te runnen hebt. Ik werkte nu weliswaar iets minder, maar nu hoorde daar een kleintje bij, die meer dan terecht, de nodige tijd en aandacht opeiste. Ik vond het best een kunst om hierin een balans te vinden. Beiden werkende en Charlie werd thuis in de watten gelegd door haar oma’s. Ik mag van geluk spreken dat ik altijd een werkgever heb gehad die begrip had voor de situatie en dus ook niet moeilijk deed als ik wederom een afspraak had voor Charlie in het ziekenhuis, of bij een fysiotherapeut of het consultatiebureau.

De eerste jaren van Charlie waren uiteraard bijzonder, maar ook heel hectisch. Er waren dagen dat ik een soort van vliegende keep was. Ik zat op kantoor, ging tussendoor naar huis om vervolgens met Charlie naar een afspraak te gaan en weer terug naar kantoor. Deze tijd is voorbij gevlogen.

Kindje met extra zorg

Ik veranderde van een moeder van een prematuur geboren kindje naar een moeder van een kindje die extra zorg nodig had. Overigens moet ik zeggen dat vanaf het moment dat Charlie het ziekenhuis verliet, haar nazorg fantastisch werd opgevolgd door alle betrokken partijen. In de eerste twee jaren waren het veelal artsen en fysiotherapie.
Op het moment dat ze de peuterleeftijd bereikte werd ons voorgesteld om Charlie naar peutergroep Pinokkio te laten gaan op revalidatiecentrum Blixembosch in Eindhoven.

Pinokkio

Ik had er nog nooit van gehoord. Pinokkio. Het klonk wel vrolijk vond ik.
Toen ik het op zocht op internet moest ik even schakelen. Niet dat ik moeite heb om te schakelen. Dat leer je namelijk met de tijd wel door alles wat er is gebeurd. Ik las dat Pinokkio er is voor kindjes met een lichamelijk aandachtspunt. Ik zag foto’s van kinderen in een looprekje of rolstoel. Een klein groepje kindjes met veel specialisten daarom heen. Fantastisch dat dit bestaat. En als moeder confronterend om te zien.

Alle begrip

We lieten ons inlichten over wat Pinokkio te bieden had en bespraken met de specialisten of dit zou matchen met Charlie. Daar hoefden we het niet lang over te hebben. Het was meer dan duidelijk dat Charlie hier op haar plekje zou zijn. En dat was ook zo. Charlie ging twee ochtenden in de week. De eerste twee keren mochten we erbij blijven zodat ze kon wennen aan de andere kindjes, de mensen om haar heen en langzaam leerde ze los te komen van papa en mama. Dat was wennen en daar had ze ook moeite mee. Vanuit Pinokkio was er alle begrip. Deze mensen weten namelijk heel goed wat je als ouder hebt meegemaakt en wat zowel ouder als kind op dat moment nodig heeft. Het voelde vertrouwd. Charlie kwam in een warm bad terecht.

Alles mag er zijn

Er was een maatschappelijk werkster op Blixembosch die het initiatief nam om eens in de zoveel tijd nieuwe ouders te verwelkomen door een soort van bijeenkomst te organiseren. Om ervaringen uit te wisselen met andere ouders. Ik ben daar één keer naartoe geweest. Omdat ze zoveel moeite deden voor de ouders vond ik dat ik dat moest doen. Het was bijzonder om te ervaren dat iedere ouder een eigen verhaal heeft en dat iedereen er weer anders mee omgaat. Er waren moeders die emotioneel waren, waarvan je zag dat ze leunden op de verhalen van andere ouders. Ik zat erbij en ik keek ernaar.
Ook ik deed mijn verhaal. Tot op de dag van vandaag deel ik mijn verhaal over Charlie met trots. Ik ben zo trots op het feit dat ik zo’n sterk meisje als dochter heb. En met passie vertelde ik over haar begin en hoe we bij Pinokkio terecht waren gekomen. Hoe blij ik daarmee was omdat ik zag dat Charlie zo op haar plek was. Dat voelde goed.
Verschillende verhalen, een mix van emoties, met een lach en een traan. Alles mocht en mag er zijn.

Benieuwd hoe het verder gaat met Charlie in de peutergroep? Je leest het in een volgende blog van Ilse.

Ilse Vroegh

Moeder van mijn fantastische dochter Charlie. Een bijzonder meisje met een bijzonder verhaal. Ze heeft mijn leven verrijkt en mij mens gemaakt. Met liefde, trots en veelal optimisme vertel ik jullie graag over haar indrukwekkende start en mijn leven met dit wonder.