Charlie wist niet wat ze moest verwachten en was nog relatief opgewekt. Ik deed mijn best om met haar mee te doen. Met een koffer gevuld met haar favoriete knuffels, boekjes en knutselspullen kwamen we aan in het UMC in Maastricht. Ik deed er alles aan om het Charlie zoveel mogelijk naar de zin te maken. Voor zover dat mogelijk was. Die nacht sliep ik bij haar. Samen in één bed, dat wilde ze graag. We hebben beiden geen oog dicht gedaan.

Wonderzalfje

De volgende ochtend werden we door de verpleegkundige al op tijd voorbereid op de operatie. Charlie kreeg alvast het ‘wonderzalfje’ op haar hand, zodat ze later het inbrengen van het infuus niet of nauwelijks zou voelen. We wachtten op de kamer, totdat we werden gehaald om richting operatiekamer te gaan. 

Kostbaarste bezit

Ik heb me nog nooit eerder zo gespannen gevoeld dan op die ochtend. Het is een gek idee om het welzijn van jouw kostbaarste bezit letterlijk en figuurlijk in andermans handen te leggen. Dit voelde voor mij zo ontzettend anders dan de zorg die Charlie kreeg toen ze net was geboren.
Niet veel later, en voor mij veel te snel, werden wij opgehaald door twee verpleegkundigen en werd Charlie in haar bedje meegerold naar de betreffende afdeling. Haar papa en mama volgden. Ik hield Charlie’s hand vast en heb deze niet meer losgelaten tot op het moment dat het moest.

Verzoek om de ruimte te verlaten

De artsen die normaal in een witte jas achter hun bureau zaten om de ‘standaard’ gesprekken met ons te voeren, stonden nu in hun operatieoutfit klaar. Diezelfde outfit had ik onderweg naar de operatiekamer ook aan gekregen. Ze stelden Charlie gerust. Ze stelden mij gerust. Ze hadden zelfs een scherm waarop Charlie een filmpje kon kijken naar wens. Dat filmpje heeft ze geen moment gevolgd. Ze volgde juist alles wat er om haar heen en met haar gebeurde. Ik stelde haar zoveel mogelijk gerust. Ze kneep steeds harder in mijn hand en op het moment dat ze het infuus inbrachten begon ze te huilen. Het huilen ging over op paniek en niet veel later viel ze in slaap. Vervolgens werd ik verzocht om de ruimte te verlaten. Dat deed ik. De tranen rolden over mijn wangen. ‘Het komt goed, we zorgen goed voor haar’, werd er gezegd.

Ingeschatte tijd ruimschoots voorbij

De uren die we moesten wachten verliepen erg langzaam. We zouden gebeld worden op het moment dat ze naar de uitslaapkamer gebracht zou worden, zodat ik daar ook naartoe kon komen. De ingeschatte tijd voor de operatie was al ruimschoots voorbij. Uiteindelijk kwam het verlossende telefoontje. De operatie was goed gegaan en nu was het afwachten totdat Charlie wakker zou worden.De uitslaapkamer

Ik heb lang naast haar bedje zitten wachten op de uitslaapkamer. Er gingen veel patiënten in en uit, maar Charlie lag nog altijd in diepe rust. Ze zag er anders uit dan ik van haar gewend was. Ze was bleek, haar haren zaten door de war en er lag een beademingsmasker voor haar gezichtje klaar indien nodig. Ze was compleet van de wereld af. Er gingen uren overheen voordat ze haar mooie blauwe oogjes weer opende. Zodra het kon werd ze teruggebracht naar haar eigen kamer op de kinderafdeling. Daar heeft ze de rest van de dag geslapen.

Tevreden met het resultaat

Later kwamen de artsen langs om ons bij te praten over hoe de operatie was verlopen. De heupen waren op de juiste plek teruggezet. Om dit te kunnen doen hebben ze haar beide benen moeten breken. Ter plekke hebben ze besloten om ook haar knieën wat meer naar buiten te zetten, omdat deze wat naar binnen stonden. Dit hebben ze gedaan om het lopen te bevorderen. Ze waren tevreden met het resultaat. Het herstel en het revalideren kon beginnen.

Hoe verloopt het herstel en de revalidatie van Charlie na deze lange operatie? Je leest het in een volgende blog van Ilse.

Ilse Vroegh

Moeder van mijn fantastische dochter Charlie. Een bijzonder meisje met een bijzonder verhaal. Ze heeft mijn leven verrijkt en mij mens gemaakt. Met liefde, trots en veelal optimisme vertel ik jullie graag over haar indrukwekkende start en mijn leven met dit wonder.