Ilse Vroegh is de moeder van Charlie. Een bijzonder meisje met een bijzonder verhaal. Ze heeft haar leven verrijkt en mens gemaakt. "Met liefde, trots en veelal optimisme vertel ik jullie graag over haar indrukwekkende start en mijn leven met dit wonder"
De angst voor Maastricht blijft
De angst voor Maastricht blijft
Na het vele revalideren begon ons leven steeds meer op het dagelijkse leven te lijken van voor de operatie. Charlie ging weer wat vaker naar school. Het was ook goed voor haar om zich weer te mengen met haar klasgenootjes en het onderwijs te volgen. Dat gaf afleiding en dat vond ze leuk. Toen ze eenmaal het vertrouwen in haar lichaam weer terug had, werd ze snel de oude Charlie. Eén ding bleef. De angst voor Maastricht. Dat is tot op de dag van vandaag niet anders.
Opvolging van het herstel
In het jaar van de operatie werden we nog met enige regelmaat opgeroepen in Maastricht. Dat was om het herstel te volgen. Er werden heupfoto’s gemaakt om te checken of het er nog goed uitzag en ook de littekens werden in de gaten gehouden. De littekens zijn best fors. Dat verraste mij enigszins na de operatie. Anderzijds hebben ze de ruimte ook nodig gehad met alles wat ze gedaan hebben. De littekens herinneren ons nog dagelijks aan de operatie. De jaarlijkse oproep voor controle door de orthopedisch chirurg in Maastricht brengt nog de nodige spanningen. Zichtbaar bij Charlie en ik doe mijn best de spanningen te onderdrukken.
Vanaf Charlies geboorte is er best wat gebeurd in haar en in mijn leven. Dat vormt je en ik spreek voor mezelf als ik zeg dat het me sterker heeft gemaakt. Ik sta meer met beide voetjes op de grond en ik heb geleerd dat het leven kwetsbaar is en op ieder moment compleet kan veranderen. De operatie in 2021 heeft het meest indruk op mij gemaakt.
Een persoontje met een eigen karakter
Wanneer jouw kindje prematuur geboren wordt dan is dat ronduit heftig. Emoties van onzekerheid, onwetendheid en rouw gaan door je heen. Toch heb ik de komst van Charlie anders ervaren dan haar operatie in 2021 toen ze inmiddels zes jaar oud was. Het grote verschil voor mij was dat er na de geboorte een kindje in de couveuse lag die zes maanden in mijn lichaam had doorgebracht. Ik moest haar nog leren kennen. Ik hield zielsveel van haar, per direct. Zes jaar later was ze een persoontje met een eigen karakter. Een fantastisch karakter. Ik kende haar inmiddels door en door. Voor haar ging en ga ik door het vuur.
Ik moest haar uit handen geven
En dan komt het moment dat je met de beste bedoelingen van beide zijden het advies opvolgt van de medisch specialisten. Mijn dochter had zorg nodig en dat bracht behoorlijk wat consequenties met zich mee. Ik moest haar uit handen geven en vertrouwen op de doctoren. Haar achterlaten op de operatietafel was ontzettend moeilijk. Jouw kindje hangt aan jou en vertrouwt jou als moeder door en door. En jij als ouder moet de controle op dat moment loslaten en overgeven aan een ander. Een onvergetelijke ervaring waar ik tot op de dag van vandaag niet graag aan terugdenk. Een ervaring die veel impact heeft gehad op mij.
Hoop op het beste
We hebben onlangs onze jaarlijkse controle weer gehad. Een heupfoto, een gangbeeldanalyse en een carrouselafspraak waarbij verschillende specialisten hun licht laten schijnen over Charlies voortgang. De uitslag moet nog komen. Dat blijft spannend. Charlie laat het los op het moment dat we het ziekenhuis weer uitlopen. Gelukkig maar. Ze heeft op dat moment haar verplichtingen weer gehad. En ik, ik hoop op het beste. Want dat doe je als moeder. Ik hoop op een uitslag waarmee we weer een jaartje vooruit kunnen.
Ilse Vroegh
Moeder van mijn fantastische dochter Charlie. Een bijzonder meisje met een bijzonder verhaal. Ze heeft mijn leven verrijkt en mij mens gemaakt. Met liefde, trots en veelal optimisme vertel ik jullie graag over haar indrukwekkende start en mijn leven met dit wonder.