Ze genoot van ieder moment

Voor het eerst zag ze een vliegtuig van dichtbij. In de beleving van Charlie was dit haar eerste vliegreis en ze had er zin in! Alles verliep soepel. Voor Charlie hadden we speciaal een stoel op de vleugel bij het raam. De vlucht naar Londen is erg kort, dus op deze manier kon ze er toch zoveel mogelijk van mee krijgen. Hoewel ik geen vliegangst heb, ben ik toch altijd weer blij als ik weer buiten loop. Dit heeft vast te maken met heel veel mensen in een relatief kleine ruimte en mijn lichte vorm van smetvrees. Charlie genoot daarentegen van ieder moment.

Earls Court Road

We hadden ons voorgenomen om vanaf het vliegveld een taxi te nemen naar het hotel in Londen. Bij het boeken van het hotel was mijn eerste prioriteit dat het hotel in de buurt moest liggen van mijn ‘oude woonplek’ en het ziekenhuis van Charlie. Tijdens de rit hield ik de navigatietijd in de gaten. Hoe dichterbij we bij de eindtijd kwamen, hoe meer ik herkende. Na het inchecken in het hotel besloten we te gaan lunchen. Van de receptionist van het hotel kregen we de tip om bij de pub op de hoek van de straat te gaan eten. Dit was nog geen minuut lopen. Toen ik voor de pub stond zag ik direct dat deze niet vreemd was voor mij. Ik keek om me heen en besefte me dat ik op Earls Court Road stond. Earls Court Road. DE doorgaande weg die ik twee maanden lang bewandelde om van de studio waar ik destijds woonde, naar het ziekenhuis te gaan waar Charlie lag. Bizar hoe dichtbij het hotel lag in de omgeving waar ik tien jaar geleden leefde.

Vanaf het eerste moment een connectie

Het voelde zo goed om terug te zijn. Een gevoel van blijheid en thuiskomen ging er door me heen. In de pub was alles na tien jaar nog exact hetzelfde. De fish and chips smaakte nog net zo goed. Charlie straalde van oor tot oor. Ze was in haar geboortestad. Tijdens de lunch in de pub zei ze dat ze het toen al te snel voorbij vond gaan en nog lang niet naar huis wilde. Alsof er vanaf het eerste moment een connectie was die vooral zij heel sterk voelde.

Een uitzondering voor Charlie

Voordat we naar Londen vertrokken heb ik nog contact gehad met de neonatoloog van het Chelsea and Westminster Hospital. Hij adviseerde me om op woensdag- of vrijdagmiddag langs te komen. Onder voorbehoud van noodsituaties zou het op dat moment goed uitkomen op de NICU afdeling te bezoeken. Hij gaf aan dat ze in deze periode winterregels hebben, wat onder andere betekent dat kinderen onder de elf jaar niet welkom zijn op de afdeling. Voor Charlie werd er een uitzondering gemaakt.

De behoefte is groot om de start van haar leven beter te begrijpen
Na de lunch in de pub liepen we mijn vaste wandelroute. De route die ik vaak met verschillende emoties bewandeld heb. Van trots naar angst en van blijdschap naar zorgen. Het straatbeeld was hetzelfde. Alsof de tijd had stil gestaan. Er was alleen één groot verschil. Ik liep er samen met mijn man en tienjarige dochter. Een pienter, wijs, eigenwijs en lief meisje. Een bijzonder meisje, met een bijzonder verhaal, die de leeftijd heeft bereikt waarbij er meer vragen los komen en waarbij de behoefte groot is om de start van haar leven beter te begrijpen.

Fulham Road

Na een korte wandeling stonden we ineens op Fulham Road. Ik zag het ziekenhuis en wees Charlie er op dat we er bijna waren. Met een nieuwsgierige en ietwat gespannen blik keek ze me vragend aan, waarop ik haar een knuffel gaf en zei; ‘Het is oke, op deze bijzondere plek heb jij mij moeder gemaakt en ik kan niet wachten om het aan je te laten zien.’

Wil je graag meer te weten komen over mij en vind je het leuk om me te volgen? Dat kan!
Instagram: ilse_vroegh of Linkedin: Ilse Vroegh
Daarnaast heb ik een eigen podcast: Ilse Vroegh Podcast
Check hiervoor mijn website: www.ilsevroegh.nl