Sondevoeding

Een kind jonger dan (ongeveer) 33 weken kan dat gewoon nog niet. Met hulp van een sonde, niets anders dan een dun slangetje dat via de neus rechtstreeks naar de maag gaat, wordt de spijsvertering langzaam op gang gebracht. Het kind krijgt bij voorkeur moedermelk, en als die er niet is, kunstvoeding. Zo kunnen maag en darmen langzaam aan voeding wennen: het begint met hele kleine beetjes, soms een halve cc per keer. Maar dat wordt natuurlijk wel meer, en als het kind voldoende voeding via maag en darmen binnen kan krijgen, kan het voedingsinfuus eraf. In veel ziekenhuizen leren ouders om zelf de sondevoeding te geven, en soms ook om de sonde in te brengen.

Vanaf ongeveer 30/32 weken (zwangerschapsduur) wordt af en toe geprobeerd of het kind rechtstreeks kan drinken, aan de borst als je borstvoeding geeft, of anders uit een flesje. Het begint met een paar slokjes, de rest krijgt het kind nog met de sonde, maar er komt een moment dat hij een hele voeding zelf kan drinken.

Infuus of lange lijn

Vaak krijgen pasgeborenen op de neonatologieafdeling een infuus, nodig om medicijnen toe te dienen. De medicijnen en soms ook voeding (glucose) en/of vocht komen door een slangetje rechtstreeks in de bloedbaan. De infuuspomp (of pompen) staat naast de couveuse. Het infuus kan behalve in het armpje, beentje of op het hoofdje, ook in de navelstomp gaan.

Doordat de bloedvaatjes nog zo dun en kwetsbaar zijn, moet er vaak een nieuw infuus worden ingebracht. Dat is jammer want het is vaak pijnlijk voor de baby. Soms wordt er daarom een ‘lange lijn‘ aangelegd, dat is een infuus dat veel dieper gaat dan gebruikelijk en dat minder snel afbreekt. Bij een pasgeborene wordt daar vaak de navelstomp voor gebruikt. Er moet heel hygiënisch worden gewerkt, bacteriën liggen op de loer en een infuus (dat het lichaam ingaat) is extra kwetsbaar.