Giulia Maas (40) is bestuurslid bij de Care4Neo en ervaringsdeskundige: ook haar zoon Aidan werd te vroeg geboren. Ze was 28 weken zwanger toen haar weeën begonnen. Toen ze 's avonds stond te koken, voelde ze plots harde steken in haar rug. "Ik dacht dat het een beetje bandenpijn was of die 'harde buiken' waarover je weleens hoort. Uiteindelijk heb ik toch maar de verloskundige gebeld. Die was heel snel bij ons. Ik bleek al een aantal centimeter ontsluiting te hebben en moest gelijk naar het ziekenhuis."

Van het ene (streek)ziekenhuis werd ze als een speer met de ambulance naar een academisch ziekenhuis gebracht. "Onderweg kreeg ik al persdrang, maar daar mocht ik natuurlijk niet aan toegeven. Een paar kilometer voordat we er waren kreeg ik een paardenmiddel ingespoten waar ik enorme hartkloppingen van kreeg. Ik was nog geen 10 minuten in het ziekenhuis en onze zoon werd geboren."

Giulia werd er compleet door overvallen. "Ik was nog heel bleu, het was ons eerste kindje. Toen de verloskundige over weeënremmers begon, was ik heel blij en opgelucht. Ik had geen idee. Wist ik veel dat die een bevalling maar een beperkte tijd kunnen tegenhouden en dat het daar bij mij al te laat voor was. Ik stond er niet bij stil dat het kantje boord zou kunnen zijn. Misschien was dat maar beter ook."

Direct na de geboorte werd Aidan weggehaald en naar de intensive care gebracht. Giulia zag hem pas twee uur later. "Ik was helemaal in een roes, was er niet eens zo mee bezig dat ik een zoontje had gekregen en dat zijn situatie precair was. Tot ik hem in de couveuse zag liggen. Hij woog net een kilo, zo'n klein, kwetsbaar mannetje. Zijn lichaampje paste op mijn handpalm."

Na twee weken, waarin de man van Giulia 's nachts terug naar huis ging en Giulia zelf in het ziekenhuis bleef, mocht Aidan terug naar het algemene ziekenhuis. Daar moest hij nog een week of negen blijven. Aidan had ook een kleine hersenbloeding gehad. "Het was achteraf wel heel heftig. Je bent zo gefocust op hem dat je er bijna niet van kunt genieten dat je vader en moeder bent geworden. Na negen maanden kwam bij ons allebei de klap, van: jee wat hebben we meegemaakt? Als je thuiskomt is die onzekerheid nog niet voorbij. Bijna elke ochtend liep ik naar het consultatiebureau om hem te wegen. Je bent vreselijk bang dat er iets gebeurt. Iedere ouder is denk ik wel bezorgd, maar ik was bijna panisch. Nu nog steeds ben ik weleens overbezorgd."

Nu Aidan 8 jaar is, is de vraag wat hij heeft overgehouden aan zijn vroeggeboorte. "Op zijn 2de en zijn 5de is zijn ontwikkeling onderzocht, daar kwamen wat dingetjes uit die te maken zouden kunnen hebben met het feit dat hij prematuur was. Zo heeft hij verminderde concentratie, zijn zijn tandjes minder goed ontwikkeld, is hij tenger en eet hij niet veel. Maar voor hetzelfde geld had hij daar anders ook last van gehad. Is het de aard van het beestje of komt het door die vroeggeboorte? Dat weet je niet."

Bij Giulia is nooit de oorzaak achterhaald van haar vroege bevalling. Een tweede kindje durfden ze daarom niet aan. "We waren allebei heel bang voor de impact die het zou hebben op het gezin als het kwartje de andere kant op zou vallen. Ik had heel graag een keer die ervaring willen hebben van 40 weken zwanger zijn en een week in je bed genieten van die roze wolk. Maar stel we waren wel voor een tweede gegaan, dan was die zwangerschap nooit meer onbezorgd geweest.

Na acht jaar zit dat gemis nog best wel diep. Het blijft een litteken dat je je hele leven bij je draagt. Het een trauma noemen klinkt wellicht wat zwaar, maar dat is het uiteindelijk wel. Ik besef wel dat we onze handen mogen dichtknijpen met hoe het is afgelopen met Aidan. We mogen van geluk spreken dat hij zich zo goed heeft ontwikkeld. Er zijn ook kinderen die er slechter uitkomen."

bron: https://www.rtlnieuws.nl/lifestyle/gezin/artikel/4921256/vroeggeboorte-week-37-oorzaken-gevolgen